- reluctor
- rĕluctor, ātus, 1 ( abl. part. pres. reluctanti, Ov Am. 3, 4, 14), v. dep. n., to struggle against any thing, to resist ( poet. and in post-Aug. prose; syn.: repugno, renitor, adversor).I.Lit.:2.
visit cubiculum, in quo reluctantis et impulsae (uxoris) vestigia cernebantur,
Tac. A. 4, 22:huic spiritus oris Multa reluctanti obstruitur,
Verg. G. 4, 301:reluctantes dracones,
Hor. C. 4, 4, 11; Ov. Am. 3, 4, 14:hostis reluctans,
id. ib. 2, 9, 12; Curt. 6, 2, 6.— Poet., with inf.:equites illic poscentia cursum Ora reluctantur pressis sedare lupatis,
Claud. in Ruf 2, 354. —Transf., of inanimate subjects:II.Mycale, quam deduxisse canendo Saepe reluctatae constabat cornua lunae,
Ov. M. 12, 264:inter obstantia saxa fractis aquis ac reluctantibus,
Quint. 9, 4, 7:reluctantur faces,
Sen. Herc. Oet. 1729:domitare ventos reluctantes,
Plin. Pan. 81, 4.—Trop., to oppose, resist; to be adverse or reluctant:► 1.reluctatus invitusque revertens in Italiam,
Vell. 2, 102, 5; cf.:diu sum equidem reluctatus, Quint. prooem. § 1: diuque precibus ipsum reluctatum aegre vicerunt, ut, etc.,
Curt. 8, 2, 11; cf. Mart. 5, 35, 5:his tot tantisque rationibus, quamquam multum reluctata verecundia Principis nostri, tandem tamen, cessit,
Plin. Pan. 60, 4:fatis reluctantibus,
Petr. 111.Act. collat. form:2.faucibus ipsis hiantis Cerberi reluctabat,
App. M. 4, p. 151, 28:pectus et venter reluctabat,
id. ib. 7, p. 189, 38; Fulg. contr Verg.—Reluctatus, in a pass. signif., Claud. Rapt. Pros. 1, 42.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.